De schuur is zo goed als afgewerkt. Kristin is in november verhuisd en woont op de eerste verdieping. Geert en Wenke verhuizen naar het gelijkvloers tijdens de kerstvakantie.
Over de langsschuur: De zuidelijke langsschuur werd begin 19e eeuw toegevoegd als belangrijk onderdeel van de hoeve. De schuur stortte enkele jaren geleden in toen er een boom op viel. Dankzij foto’s uit 1976 kennen we de structuur en vorm van het gebouw. De schuur werd dan ook op dezelfde plaats en naar historisch model heropgebouwd. Enkel de houten gevelbekleding moet nog worden geplaatst.
zicht op restanten langsschuur in 2015, opgenomen door architect Hebbelynck 
langsschuur in 1976 
langsschuur, bijna af in 2019
Kristin
1 november was het zover. Na maanden zwoegen met deze deadline in ons achterhoofd, konden we uiteindelijk toch op tijd verhuizen. Om er zeker van te zijn dat we die deadline zouden halen (we moesten immers uit ons oude huis), heb ik sinds het voorjaar bijna elke dag op de werf gestaan. Niet alleen om de aannemers aan te sporen en de communicatie intact te houden. Maar ook om zelf veel werk op te nemen. Hoe meer je zelf doet, hoe meer je planning onder controle blijft. En dat heeft gewerkt.
Ergens in het voorjaar (het lijkt nu al zo ver af) leerde Geert me metsen. Anderhalve week erna stonden de binnenmuren er. Daarna heb ik veel hulp gekregen van vrienden om ook zelf de elektriciteits- en waterleidingen te leggen. Samen met cohouser Joost bereidde ik het dakgewelf voor op de afwerking: heel het dak kreeg een extra houten raamwerk om de pleisterwanden tegen te plaatsen. In augustus bleek dat de aannemer voor de afwerking van de binnenmuren niet zou komen opdagen. Op 1 week tijd en zeer last minute ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe aannemer. En met 2 dagen vertraging is Waldi (mijn persoonlijk geschenk uit de hemel) met een hele hoop mankracht aan de taak begonnen om mijn gigantisch dakgewelf te bepleisteren.
Ondertussen bedacht ik samen met Joost hoe we de zelfgemaakte verlichting in de nok van het dak gingen krijgen. Dat moest gebeuren voor de gietvloer zou worden gegoten. Ook bleek de anhydrietchape niet genoeg uitgedroogd. Wat maakte dat het plaatsen van de vloer moest uitgesteld worden. Weer een moment van planningspaniek. Maar 2 weken later bleken de bouwdrogers en warmteblazers hun werk te hebben gedaan. Senso goot een prachtige ecologische gietvloer met Carrara-marmersplinters en parelmoer.
Eigenlijk kon de casco-fase begin oktober worden opgeleverd. Voor de laatste fase van de bouw had ik nog welgeteld 1 maand: het schrijnwerk in de keuken en badkamer (uitgevoerd door het onwaarschijnlijke damesduo Ina en Corien), de plaatsing van de trappen (ook vrouwenwerk), de aansluiting van lampen en kranen. Die laatste deadline bleek een beetje te krap om ons nieuwe huis instapklaar te kunnen betreden op 1 november. We hebben hier een week zonder water gewoond. We hebben anderhalve week de wc met emmers moeten doortrekken. We hebben 2 weken geen bad of douche kunnen nemen. We hebben nog steeds geen internet (hoera?).
Maar de ochtenden zijn telkens verbluffend: wat een uitzicht! Het is onbetaalbaar om elke ochtend de opkomende zon de velden te zien belichten. Elke avond zien we een nieuw schilderij van Edward Hopper in de schemering. De vogels vliegen in zwermen over ons dakraam. En de collega’s zijn het ondertussen al gewoon dat ik met modderlaarzen op mijn werk arriveer.
Kristin Van der Weken en Lenn Achten
Eerste officiële bewoners van Cohousing Zwarte Arend
